Kiedy żołnierzowi przysługuje renta inwalidzka?

Żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, który stał się inwalidą wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w czasie pełnienia służby albo w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem urazów lub chorób powstałych w tym czasie lub  jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej przysługuje renta inwalidzka.

Przez szczególne właściwości i warunki służby wojskowej należy rozumieć m.in choroby i schorzenia, które istniały przed powołaniem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby wskutek owych szczególnych właściwości lub warunków służby, na określonych stanowiskach.

Żołnierzowi niezdolnemu całkowicie do pełnienia służby ustala się jedną z trzech grup inwalidzkich uzależnionych od stopnia niezdolności do pracy.  W zależności od przyczyny powstania inwalidztwa pozostaje ono w związku lub bez związku ze służbą. Inwalidztwo powstałe w związku ze służbą dotyczy m.in. zranień, kontuzji,  chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza. Inwalidztwo nie powstałe w związku ze służbą związane jest z kolei z następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie żołnierza.

W sprawach inwalidztwa orzekają wojskowe komisje lekarskie na podstawie wiedzy medycznej, biorąc pod uwagę rokowania odzyskania zdolności do czynnej służby wojskowej. Od orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej przysługuje zainteresowanemu odwołanie do wojskowej komisji lekarskiej wyższego szczebla, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.  

Joanna Gaik