Różnice między kredytem konsumenckim a pożyczką.

W PrawoDlaKażdego.pl często spotykamy się z pytaniami w rodzaju: „Wziąłem/wzięłam pożyczkę na zakup X, czy mogę od niej odstąpić?”. Należy wyjaśnić, iż pomiędzy typową pożyczką, a kredytem zawartym z przedsiębiorcą na zakup towarów istnieją pewne różnice.

Umowa pożyczki regulowana jest w kodeksie cywilnym. Umowa pożyczki w rozumieniu kodeksu cywilnego może zostać zawarta ustnie, natomiast zgodnie z art. 720 § 2 k.c. jeśli wartość pożyczki przekracza 500 złotych, powinna być zawarta pisemnie dla celów dowodowych. Pożyczyć można zarówno pieniądze i inne rzeczy oznaczone co do gatunku np. przedmioty materialne. Natomiast przedmiotem kredytu są wyłącznie środki pieniężne.

W przeciwieństwie do kredytu, pożyczka może być wykorzystana przez pożyczkobiorcę na dowolny cel. Kredytu natomiast bank udziela na ściśle określony cel opisany we wniosku kredytowym – jest to tzw. zasada celowości kredytu.

Pożyczka może być (ale nie musi) jednocześnie kredytem konsumenckim w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim. Kredyt konsumencki jest to kontrakt zawarty między konsumentem a przedsiębiorcą (najczęściej bankiem lub inną instytucją finansową). Regulacją ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. nr 126, poz. 715 ze zm.), obowiązującej od 18 grudnia 2011 r. objęty jest każdy kredyt zaciągnięty na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Mamy z nim do czynienia również przy zakupach na raty lub z odroczonym terminem płatności i dotyczy on sum do 255.550 zł (bądź ich równowartości w innej walucie).

Pamiętać jednak należy, iż ustawa nie ma zastosowania do kredytów hipotecznych (oprócz kilku wybranych przepisów) oraz kredytów całkowicie darmowych, czyli popularnych „0%”.

Od umowy kredytu konsumenckiego można odstąpić bez podania przyczyny w terminie do 14 dni od dnia jej zawarcia. Jedynym kosztem, który się wówczas ponosi, są odsetki. Umowa kredytu konsumenckiego musi być – co do zasady - zawarta w formie pisemnej. Powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały, a kredytodawca lub pośrednik kredytowy muszą niezwłocznie doręczyć umowę konsumentowi.

Ustawa nakłada na kredytodawcę obowiązek obliczenia rzeczywistej rocznej stopy procentowej na podstawie wszystkich opłat, które trzeba ponieść, by kredyt otrzymać na danych warunkach.
Ponadto w umowie powinien zostać określony całkowity koszt kredytu. W przypadku zwykłej pożyczki brak jest takich wymagań. Warto sprawdzić, czy umowa zawiera wszystkie elementy wskazane przez ustawę o kredycie konsumenckim jako obowiązkowe.

Maciej Stępień