Swobodna ocena dowodów.

Zgodnie z odpowiednim przepisem polskiego Kodeksu postępowania cywilnego, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Na tej samej podstawie sąd ocenia, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

Warto tutaj dodać, iż samo zgromadzenie materiału dowodowego, co do zasady należy do stron procesowych, czasem także do sądu. Z powyższego wynika więc, iż to przede wszystkim strony powinny wskazywać sądowi dowody mające wykazać prawdziwość ich twierdzeń.

W doktrynie uznaje się, iż swobodna ocena dowodów nie ma jednak charakteru dowolnego. Jej ramy powinny być zakreślone nie tylko wymaganiami prawa procesowego, ale także doświadczeniem życiowym, regułami logicznego myślenia oraz poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość (tak: Kinga Flaga-Gieruszyńska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck 2012). Co więcej, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 9 grudnia 2009 roku, IV CSK 290/09, trafnie zauważa, iż sąd ma także obowiązek wyprowadzenia z zebranych w sprawie dowodów wniosków logicznie prawidłowych. Jeżeli więc wnioski do których doszedł sąd swobodnie oceniając dowody, nie będą układały się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, powyższa zasada nie zostanie zachowana.

Podkreślić należy, że omawiana zasada powinna być stosowana w ten sposób, aby  jej prawidłowa realizacja mogła zostać sprawdzona w toku postępowania w wyższej instancji. Zarzut naruszenia swobodnej oceny dowodów, jest bowiem często stosowany w postępowaniach apelacyjnych.

PrawoDlaKazdego.pl