Wpływ uchwały na sytuację pracowników nie przesądza o prawie do jej zaskarżenia

Zgodnie z art. art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym "każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego". Jak wynika zarówno z dosłownego brzmienia tego przepisu, jak i z orzecznictwa sądowoadministracyjnego, warunkiem powołania się na cytowany przepis, jest przede wszystkim istnienie po stronie podmiotu skarżącego interesu prawnego lub uprawnienia, które uchwała narusza. Podkreśla się przy tym, że na gruncie prawa administracyjnego interes prawny rozumieć należy jako  interes oparty na prawie lub przez prawo chroniony, oparty na konkretnej normie, będącej jego źródłem, odznaczający się przymiotem indywidualności, konkretności, aktualności i obiektywnej sprawdzalności (szerzej na temat tego pojęcia w artykule Patryka Hataka pt. "Być albo nie być stroną postępowania administracyjnego", dostępnego pod adresem: http://prawodlakazdego.pl/artykuly/być-albo-nie-być-stroną-postępowania-administracyjnego). 

Często jednak mamy do czynienia z sytuacją, kiedy obiektywnie nasze interesy zostają naruszone, jednak trudno dopatrzeć się w tym interesie konkretnej podstawy prawnej, koniecznej dla ustalenia, iż naruszany jest interes prawny. Jeśli dana uchwała jednostki samorządu terytorialnego godzi w nasze dobro,  koniecznym jest wskazanie podstawy prawnej, na mocy której dobro to nam przysługuje. Nie zawsze będzie nam więc przysługiwać prawo zaskarżenia uchwały, mimo iż będzie ona dla nas niekorzystna. Ostatnimi czasy dał temu wyraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, w wyroku z dnia 22 października 2014 r. (sygn. akt: I SA/Po 298/14)  stwierdzając, iż dążenie pracowników danego podmiotu do uzyskania pośrednio korzystnych dla nich zapisów uchwały budżetowej gminy, dotyczących dotacji na działalność tegoż podmiotu, nie stanowi ich interesu prawnego, a faktyczny. Wyrok ten odrzucił skargę pracowników jednego z teatrów, którzy zaskarżyli do sądu uchwałę budżetową, w której gmina zmniejszyła kwotę dotacji, jaka miała być początkowo przeznaczona na działalność teatru. Mimo iż sąd nie kwestionował faktu, iż zaskarżona uchwała bezpośrednio oddziałuje na sytuację ekonomiczną instytucji, a pośrednio również jej pracowników, skarżącym odmówiono wymaganej legitymacji skargowej, warunkującej możliwość zaskarżenia uchwały w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Wymagane przez ten przepis naruszenie interesu prawnego (lub uprawnienia) przez uchwałę wystąpi bowiem dopiero wówczas, gdy uchwała ta odbierze lub ograniczy prawo skarżących, wynikające z przepisów, lub też ewentualnie nałoży na nich nowy obowiązek – co nie miało w opisanej sytuacji miejsca.

Co prawda wskazany wyżej wyrok jeszcze się nie uprawomocnił, niemniej jednak jego treść w takim kształcie przesądza o tym, jak ważne jest wskazywanie podstawy prawnej swoich uprawnień, zwłaszcza w świetle przyjmowanej przez sądy i organy administracji ścisłej interpretacji pojęcia interesu prawnego.

Karolina Wąsikowska