Zakaz konkurencji w trakcie oraz po ustaniu stosunku pracy.

  Kodeks pracy reguluje kwestię prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy, w przypadku ustalenia między stronami stosunku pracy zakazu konkurencji. Zakaz prowadzenia przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy oraz zakaz świadczenia pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność, strony stosunku pracy mogą zawrzeć na piśmie w odrębnej umowie niż umowa o pracę. Dopuszczalne jest również zamieszczenie takiego zakazu w umowie o pracę. Ustawodawca ustalił bezwzględny nakaz zawierania takich umów w formie pisemnej, pod rygorem ich nieważności.

 Pracodawca, który poniósł szkodę na skutek naruszenia przez pracownika zakazu konkurencji przewidzianego w umowie, może dochodzić od pracownika wyrównania poniesionej szkody na zasadach określonych w przepisach dotyczących odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy.

  Strony stosunku pracy mogą ustanowić zakaz konkurencji nie tylko podczas trwania stosunku pracy, ale również po jego ustaniu. Jest to możliwe w przypadku, gdy pracownik ma dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. W takiej umowie należy określić okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy.

  Odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji, nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. Odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach.

  Zakaz konkurencji przestaje obowiązywać przed upływem ustalonego terminu, na jaki została zawarta umowa, w przypadku ustania przyczyn uzasadniających ten zakaz oraz w przypadku sytuacji, gdy pracodawca nie wywiąże się z obowiązku wypłaty odszkodowania.

Katarzyna Basista