Poręczenie za dług przyszły

Zgodnie z art. 878 § Kodeksu cywilnego można poręczyć za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej. „Dług przyszły to dług, który nie istnieje jeszcze w chwili zawarcia umowy poręczenia a dłużnik główny nie jest jeszcze zobowiązany do oznaczonego pod względem przedmiotu i treści świadczenia. Dla uznania długu za przyszły nie jest wymagana pewność, że ten dług rzeczywiście powstanie.

Należy pamiętać, że warunkiem ważności poręczenia za dług przyszły jest oznaczenie w pisemnym oświadczeniu poręczenia wysokości odpowiedzialności poręczyciela – o czym mowa w art. art. 876 § 2 k.c. Oświadczenie poręczyciela powinno  być tak uczynione, aby można było ustalić zakres jego odpowiedzialności. Oznaczenie wysokości odpowiedzialności poręczyciela powinno nastąpić w pieniądzu, chyba że dług ma charakter niepieniężny, wówczas można wskazać rodzaj, ilość i jakość rzeczy za jakie poręczyciel przyjmuje odpowiedzialność.

W razie poręczenia bez wskazania wysokości do jakiej poręczyciel ponosi swoją odpowiedzialność, ale z równoczesnym zabezpieczeniem przez poręczyciela roszczenia wierzyciela zastawem lub hipoteką kaucyjną, brak jest podstaw do domniemania, że poręczenia nastąpiło do wysokości zabezpieczenia.

Istotnym jest fakt, że poręczyciel może dokonać poręczenia za dług przyszły terminowo lub bezterminowo. Jak stanowi przepis art. 878 § 2 k.c. bezterminowe poręczenie za dług przyszły może być przed powstaniem długu odwołane w każdym czasie, odpowiedzialność poręczyciela powstaje dopiero w chwili powstania tego długu. Poręczenie terminowe jak i bezterminowe za dług przyszły już istniejący,  nie podlegają odwołaniu. Art. 878 § 2 k.c. jest przepisem bezwzględnie obowiązującym i strony nie mogą, do czasu powstania długu, skutecznie wyłączyć możliwości odwołania poręczenia. Zawsze można natomiast, po zawarciu umowy poręczenia,  przekształcić bezterminowe poręczenie w terminowe.

Odwołanie poręczenia może nastąpić bez konkretnego powodu. Spornym jest natomiast forma odwołania. Jeden z poglądów mówi, że odwołanie poręczenia nie wymaga żadnej szczególnej formy –(L. Stecki, w: Kodeks, s.791), drugi z poglądów natomiast stanowi, że odwołanie poręczenia powinno nastąpić na piśmie zgodnie z art. 77 k.c. (M. Piekarski, w: Kodeks, s. 1716).

Bibliografia:

-  ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny,

- Gerard Bieniek, Helena Ciepła, Stanisław Dmowski, Jacek Gudowski, Krzysztof Kołakowski, Marek Sychowicz, Tadeusz Wiśniewski, Czesław Żuławski, Komentarz do kodeksu cywilnego, LexisNexis 2007.

PrawoDlaKazdego.pl