SN o paserstwie akcyzowym

Dnia 30 października br. Sąd Najwyższy dokonał wykładni art. art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 4 k.k.s. Co prawda uchwała nie została podjęta przez Izbę, ale uzasadnienie postanowienia sądu wyjaśnia, w którym momencie zrealizowane jest wykroczenie polegające na paserstwie akcyzowym.

Sprawa dotyczyła osoby, która nabyła (zawierając umowę przez telefon ) 6 kg tytoniu nieposiadającego znaków akcyzowych. Towar został zatrzymany w firmie kurierskiej, która miała dostarczyć go zamawiającej. De facto nie objęła go więc w posiadanie. W związku z tym sąd I instancji przyjął, że doszło do niekaralnego usiłowania dokonania czynu paserstwa akcyzowego. Apelacje wniósł Naczelnik Urzędu Celnego podnosząc zarzut błędów w ustaleniach faktycznych oraz obrazę treści przepisów Kodeksu skarbowego.

Zagadnienie prawne zostało Sądowi Najwyższemu przedstawione do rozpoznania przez sąd okręgowy, który powziął wątpliwość, co do tego czy sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 65 § 4 k.k.s.  Natomiast Prokurator Prokuratury Generalnej wniósł o odmowę podjęcia uchwały. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, że nie stanowi wystarczającej przesłanki do absorbowania Sądu Najwyższego wątpliwościami odnośnie wykładni prawa to, iż sąd ten nigdy nie wypowiadał się w tej lub analogicznej materii. Skład orzekający przychylił się do wniosku prokuratora, jednak i tak wypowiedział się co do meritum sprawy.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wydanego postanowienia stwierdził, iż pojęcie „nabywa” użyte w art. 65 § 1 k.k.s. powinno być rozumiane zgodnie z jego znaczeniem w języku ogólnym. Będzie ono obejmować swoim zakresem każde uzyskanie przez sprawcę faktycznego władztwa nad wyrobami akcyzowymi wymienionymi w tym przepisie. Wskazał również, że celem normy wyrażonej w art. 65 k.k.s jest szeroka penalizacja wszystkich przypadków, gdy sprawca bez względu na sposób, w jaki konkretnie do tego dochodzi i uzgodniony tryb zapłaty, obejmuje tylko faktyczne władztwo nad rzeczą nieposiadającą znaków akcyzy.

Sygnatura akt sprawy – I KZP 23/14.

Patryk Hatak