UOKiK: 29 milionów kary dla PKO BP.

Decyzją DDK-13/2013 z dnia 31 grudnia 2013 roku Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na Bank PKO BP karę w wysokości ponad 29 mln zł kary za niedopełnienie obowiązków informacyjnych oraz stosownie niedozwolonych postanowień w  umowach o kredyt konsumencki.

Postępowanie przeciwko bankowi zostało wszczęte w listopadzie 2012 roku. Urząd zwrócił uwagę na 6 praktyk stosowanych przez PKO BP. Podstawową kwestią która wywołała wątpliwości UOKiK była możliwość podejmowania dowolnych decyzji o zmianie oprocentowania kredytu konsumenckiego.

Ponadto bank nie dopełniał obowiązków informacyjnych dot. dostarczenia formularzy informacyjnych zawierających  dokładne dane o kosztach pożyczki. Stosowne przez bank formularze były ważne tylko przez jeden dzień. Dodatkowo, jak ustalił Urząd, bank nie zawarł w formularzach informacji o opłatach za zaległości w spłacie rat i wysokości oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego.

Naruszenie zbiorowych interesów konsumentów nie stanowiło samo zastrzeżenie, że oprocentowanie pożyczki może ulegać zmianom, a brak  dostatecznego określenia w jakich sytuacjach może dojść do zmiany i jaka może być jej wysokość. Zdaniem UOKiK, taki warunek daje przedsiębiorcy możliwość podejmowania dowolnych decyzji o zmianie oprocentowania, a konsument nie jest w stanie przewidzieć kiedy i o ile wzrośnie rata.

Za praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, nałożona na PKO BP kara wyniosła 29 063 982 zł oraz obowiązek  zmiany kwestionowanych przez UOKiK praktyk. Decyzja jest nieprawomocna, a bank zapowiedział odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie. Jak wskazała rzeczniczka PKO  nałożona kara  jest nieadekwatna do wagi przedstawionych zarzutów.

Warto jednak wskazać, iż zgodnie z  dotychczasowym orzecznictwem  kara nakładana przez Prezes UOKiK ma:  po pierwsze – charakter represyjny (nakładana jest za naruszenie ustawowych zakazów), po drugie – prewencyjny (ma zapobiegać podobnym naruszeniom w przyszłości i zniechęcać do naruszania prawa), zaś zagrożenie nią, czyli potencjalna możliwość nałożenia kary przez Prezesa Urzędu – nadaje jej charakter dyscyplinujący (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. akt: III SK 31/04).

Maciej Stępień

).